Χριστουγεννιάτικη Παράσταση!

Χριστούγεννα σε λίγο και σίγουρα αναπόσπαστο κείμενο των ημερών το λατρεμένο, αν και θλιβερό, παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Φέτος, όμως, το θέατρο Θυμέλη ανεβάζει στην παιδική σκηνή του το χριστουγεννιάτικο παραμύθι, προ νοώντας να δώσει ένα καλύτερο τέλος στο μικρό κορίτσι. Για να δούμε λοιπόν.

Ας δούμε την υπόθεση του έργου

Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Κόσμος χαρούμενος στους δρόμους. Ένα κοριτσάκι πουλά σπίρτα. Δύο «κοσμικές» κυρίες που το συναντούν, του φέρονται περιφρονητικά και το προτρέπουν να γυρίσει σπίτι. Δεν καταλαβαίνουν την κατάστασή του: είναι ορφανό κι ο μέθυσος πατριός του το στέλνει να πουλά σπίρτα. Μόνος φίλος του είναι ο Γιόχαν, ο κουλουράς, που προσπαθεί να το διασκεδάσει με τ' αστεία του. Όταν ο Γιόχαν φεύγει, έρχεται μια ζητιάνα. Το κοριτσάκι την κοιτά επίμονα γιατί μοιάζει με τη γιαγιά του. Η γριά ζητιάνα το συμπαθεί και του διηγείται μια ιστορία. Μόλις η μικρούλα μείνει και πάλι μόνη, εμφανίζονται δύο πλουσιοκόριτσα και γελούν μαζί της, έτσι κακοντυμένη και ξυπόλητη που είναι. Το κοριτσάκι φεύγει όλο ντροπή. Τότε τα πλουσιοκόριτσα καταλαβαίνουν ότι φέρθηκαν σκληρά και θέλουν να επανορθώσουν, γι' αυτό ρωτούν τον κουλουρά για το κοριτσάκι και τρέχουν να το βρουν. Ένα καλικαντζαράκι μας λέει με χαριτωμένο τρόπο τα δικά του. Πέφτει η νύχτα. Το κοριτσάκι δεν έχει πουλήσει τίποτα. Παγωνιά. Ο κουλουράς φέρνει στο κοριτσάκι την παντόφλα που είχε χάσει το πρωί. Εκείνο, για να μην παγώσει, τη φοράει στο ένα πόδι κι ανάβει ένα σπίρτο για να ζεσταθεί. Τότε αντικρίζει ένα όραμα: ένα πλούσιο πρωτοχρονιάτικο τραπέζι. Μόλις σβήνει το σπίρτο το όραμα χάνεται. Το κοριτσάκι ανάβει και δεύτερο σπίρτο. Στη φλόγα του ζωντανεύει ένα στολισμένο έλατο και πιάνει κουβέντα μαζί του. Όταν το σπίρτο σβήσει και το έλατο χαθεί, το κοριτσάκι ανάβει κι άλλο σπίρτο. Τώρα ζωντανεύει η κούκλα της βιτρίνας. Κι αυτό όμως το όραμα δεν κρατά περισσότερο από το σπίρτο. Τώρα το κοριτσάκι ανάβει πολλά σπίρτα μαζί. Στο άναμά τους εμφανίζεται η μορφή της γιαγιάς του. Μιλώντας της τρυφερά, το κοριτσάκι αποκοιμιέται στον πάγκο. Παρουσιάζονται όλα τα πρόσωπα του έργου και την ξυπνούν με γλυκά λόγια και δώρα. Μήπως όλη αυτή η ιστορία ήταν ένα κακό όνειρο.

Μουσική - τραγούδια - χοροί εποχής, στολίζουν το έργο μαζί με τα θαυμάσια σκηνικά και κοστούμια. Το έργο αυτό είναι διασκεδαστικό, ατμοσφαιρικό και ανθρώπινο με αισιόδοξο, εορταστικό φινάλε. Δίνει ένα μήνυμα Αγάπης και Ανθρωπιάς, που ανταποκρίνεται πλήρως στις άγιες μέρες των εορτών των Χριστουγέννων.

Διάρκεια: 90΄

Θεατρική διασκευή: Διονύσης Κούτσης
Σκηνοθεσία : Έλλη Βοζικιάδου
Μουσική : Διονύσης Κούτσης
Σκηνικά : Γιώργος Πολυχρονιάδης
Kοστούμια: Έλσα Βώκου
Φωτισμοί: Νίκος Τσελές
Ηχοληψία: Ανδρέας Ευριπίδου

Ηθοποιοί: Μαρία Στάβαρη, Μαρία Δημητριάδου, Έλλη Λορέντη, Μαρία Δρακοπούλου, Γιώργος Μαγκίνης, Φιλίνη Παναγιωτοπούλου.

Έναρξη παραστάσεων: Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011.
Λήξη παραστάσεων: Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012.

Παραστάσεις: Σάββατο 16.00΄ και Κυριακή 11.15΄ και 16.00΄.
Έκτακτες παραστάσεις: Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011, ώρα 17.00΄ και Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2012 ώρα 17.00΄.

Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ γενική είσοδος. Ειδική έκπτωση 50% για ανέργους και πολυτέκνους με την επίδειξη αστυνομικής ταυτότητας, κάρτας ανεργίας ή κάρτας πολυτέκνων στο ταμείο του θεάτρου.
Τιμή εισιτηρίου για group άνω των 20 ατόμων 8 ευρώ το άτομο.

Καθημερινές προγραμματισμένες παραστάσεις για μαθητές με ειδική τιμή εισιτηρίου.

Το ευρύχωρο και ειδικά διαμορφωμένο φουαγιέ του θεάτρου μας προσφέρεται για διοργάνωση ειδικών εκδηλώσεων (πάρτι γενεθλίων, εορτών κ.α.) πριν ή μετά την παράσταση.

θέατρο «ΘΥΜΕΛΗ»
Μοσχονησίων 32, Πλ. Αμερικής, Αθήνα 210-8657677 210-8673126.
Πάρκινγκ: Πλησίον θεάτρου (ειδική τιμή 5 ευρώ μόνο για τους πελάτες μας με την επίδειξη του εισιτηρίου του θεάτρου).

Το θέατρο «ΘΥΜΕΛΗ» από το 2008 λειτουργεί πλήρως ανακαινισμένο, με σύγχρονα συστήματα εξαερισμού - κλιματισμού, ήχου και εικόνας.

Εθελοντισμός επί σκηνής..

                          

Εθελοντισμός είναι η προσφορά εργασίας για κάποιο χρονικό διάστημα και για κάποιο

 κοινωνικό σκοπό, χωρίς πληρωμή.
 Η προσφορά βοήθειας σε ανθρώπους που τη χρειάζονται και την
 έχουν ανάγκη αλλά που χρειάζεται δέσμευση και συνέπεια και
 πραγματοποιείται κατόπιν συμφωνίας και υπό όρους.
 Το να προσφέρεις χρόνο, γνώσεις, ενέργεια, λύσεις. Είναι όχι μόνο η
 θέληση προσφοράς αλλά και η πραγματοποίηση της, όχι μόνο η προσπάθεια
 αλλά και το αποτέλεσμα. Στην επίτευξη αυτών, βοηθούν κάποιες μη κυβερνητικές οργανώσεις. Μία τέτοια είναι και η ΕΛΙΞ .

Η ΕΛΙΞ  καλλιεργεί την εθελοντική συνείδηση και προωθεί την εθελοντική προσφορά από το 1987.Βασικός της στόχος είναι η συμβολή στην προσωπική ανάπτυξη του ατόμου και την εξέλιξη του ως πολίτη του κόσμου μέσα από την ενεργή συμμετοχή στα κοινά. Πραγματοποιεί διεθνείς δράσεις εθελοντικής συμμετοχής με αντικείμενο την προστασία του περιβάλλοντος, τη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς, την προώθηση του πολιτισμού και την κοινωνική προσφορά. Για την πραγματοποίηση των δράσεων της η οργάνωση συνεργάζεται με Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, Κρατικούς Φορείς, εταιρίες, Ιδρύματα καθώς και με τοπικούς περιβαλλοντικούς και πολιτιστικούς συλλόγους. Η ΕΛΙΞ είναι μέλος του διεθνούς δικτύου Alliance of Voluntary Organizations, του Πανελληνίου Δικτύου Οικολογικών Οργανώσεων και του Δικτύου Εθελοντισμός και Περιβάλλον.

  Εθελοντής μπορεί κάποιος να γίνει ανάλογα με το αντικείμενο που του αρέσει κ τον ελκύει. Άνθρωποι  που τους αρέσουν τα αθλήματα, γίνονται εθελοντές σε αθλητικές οργανώσεις. Άλλοι αρέσκονται να ασχολούνται με τον κινηματογράφο και εργάζονται εθελοντικά για κάποια events, ελπίζοντας μέσα από αυτό να μάθουν πράγματα και να πάρουν εμπειρίες σχετικές με το αντικείμενο αυτό. Επίσης, λάτρεις της  μουσικής, εργάζονται εθελοντικά για αυτή. Μια τέτοια περίπτωση, αποτελεί και η χορωδία του ΧΑΜΟΓΕΛΟΥ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ.  Άνθρωποι, μικροί και μεγάλοι, συνδυάζοντας το μουσικό τους πάθος αλλά και τη φιλανθρωπικά τους συνείδηση, έφτασαν στη οργάνωση της χορωδίας αυτής.

ΧΟΡΩΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ                                                                                                                                                                                                                                                      
 H χορωδία του οργανισμού στην Αθήνα, γεννήθηκε το 2000 από μια παρέα
 παιδιών, τα οποία μαζί με τον δάσκαλο μουσικής τους, θέλησαν να
 κάνουν κάτι για να βοηθήσουν <<Το χαμόγελο του παιδιού>>. Λίγους μήνες
 αργότερα, όλη η ομάδα <<υιοθετήθηκε>> από τον οργανισμό και έγινε
 η χορωδία <<Το χαμόγελο του παιδιού>> .
Στο πέρασμα των ετών, η ομάδα απέκτησε και νέα μέλη.
Αυτή τη στιγμή, πενήντα περίπου εθελοντές χορωδοί ηλικίας από 10 ετών,
 χαρίζουν απλόχερα τις μελωδικές φωνές και τα χαμόγελά τους όπου
 χρειάζεται. Κέρκυρα,
 Πύργος, Χαλκίδα, Τρίπολη, Ωρωπός, Λευκάδα, δήμοι της Αττικής, τηλεοπτικές και

ραδιοφωνικές εκπομπές και πολλοί ακόμη προορισμοί,
 έχουν αγκαλιάσει όλα αυτά τα χρόνια τη χορωδία, προσκαλώντας τη στις
 μουσικές εκδηλώσεις τους ή διοργανώνοντας εκδηλώσεις για την
 υποστήριξη των παιδιών που έχουν την ανάγκη μας.

 Το ρεπερτόριο αποτελείται από αγαπημένα σε όλους τραγούδια, κυρίως
 ελληνικά. Οι διασκευές τους (επί το πλείστον πολυφωνικές),
 προσαρμόζονται κάθε φορά ανάλογα με την ηλικία, τον αριθμό και τις
 φωνητικές δυνατότητες των χορωδών της. Ο τρόπος διδασκαλίας είναι
 πρωτοποριακός για τα ελληνικά δεδομένα. Την διεύθυνση έχει αναλάβει εξ
αρχής, ο εθελοντής μουσικός Στέφανος Καρδιόλακας.
Το 2010 δημιουργήθηκε και το εκπαιδευτικό τμήμα με 25 περίπου παιδιά,
 με σκοπό την προετοιμασία και τη σταδιακή ένταξή τους στη χορωδία.
 Το 2011 γεννιέται και η 6μελής εθελοντική ορχήστρα (πιάνο, πλήκτρα,
 κλασική & ηλεκτρική κιθάρα, μπάσο, drums) η οποία συνοδεύει σε μεγάλες
 συναυλίες τη χορωδία.

 Σκοπός όλων των εθελοντών που απαρτίζουν το μουσικό αυτό σχήμα είναι να
<<μεταγγίσουν>> το χαμόγελο σε παιδιά ή όσους αισθάνονται παιδιά και με  τη δύναμη της μουσικής να προωθήσουν  την Μεγάλη Ιδέα του μικρού
 ιδρυτή τους Ανδρέα Γιαννόπουλου. Το ΧΑΜΟΓΕΛΟ.

         

Χορωδία Οργανισμού

Το να προσφέρεις αφιλοκερδώς τη βοήθειά σου σε κάτι δημιουργικό, έχει τη διπλή αξία από το να αμείβεσαι γι’ αυτό. Ακόμη, δείχνει τη διπλή λαχτάρα να ασχοληθείς με κάτι που αγαπάς. Άνθρωποι που έχουν ασχοληθεί με τον εθελοντισμό σε κάτι που συγχρόνως αποτελεί και πάθος τους, δείχνουν ολοκληρωμένοι και να ευχαριστιούνται αυτό που κάνουν. Μερικοί από αυτούς έχουν μιλήσει για αυτή τους την ευχαρίστηση, όπως ο Σταύρος, η Κοραλία που θα δούμε παρακάτω. Θα δούμε ακόμη, και τον Γιάννο Λιβανό ο οποίος εργάζεται δυναμικά για τη διάδοση του μουσικού εθελοντισμού που ο ίδιος συμπαθεί ιδιαίτερα, αλλά και για τον εθελοντισμό γενικότερα.

ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΑΓΜΑΝΤΙΔΗΣ
ΕΘΕΛΟΝΤΗΣ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 
«Είναι μια προσωπική επιλογή του καθένα»
Ο Σταύρος Παγμαντίδης είναι μάγειρας, αλλά και σινεφίλ. Η αγάπη του για τον κινηματογράφο τον οδήγησε πέρυσι στη Θεσσαλονίκη. Πήρε άδεια από τη δουλειά του για να παρακολουθήσει το Φεστιβάλ που γίνεται κάθε χρόνο στην πόλη. «Εκεί, σε ένα καφέ, άκουσα κάτι νέα παιδιά, νομίζω φοιτητές του τμήματος Δημοσιογραφίας, να μιλούν για τον εθελοντισμό στο Φεστιβάλ. Αμέσως σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να προσφέρω κι εγώ πολλά σ’ αυτό τον χώρο και παράλληλα να βλέπω ταινίες. Εντάχθηκα στους εθελοντές του Γραφείου Τύπου, αλλά ταυτόχρονα έκανα κι άλλες δουλειές. Ο εθελοντισμός δεν είναι εύκολη υπόθεση. Δεν είναι και το καλύτερο πράγμα στον κόσμο να τρέχεις όλη μέρα και να σου φωνάζουν, παρότι δεν πληρώνεσαι. Αυτό όμως είναι μια προσωπική επιλογή του καθένα», επισημαίνει.
Παρ’ όλα αυτά για τον ίδιο ήταν μια πολύ ευχάριστη εμπειρία. «Μαθαίνεις νέα πράγματα, γνωρίζεις διαφορετικούς ανθρώπους, μπαίνεις σε ένα περιβάλλον που δεν κατανοούσες πώς λειτουργεί πριν ενταχθείς σ’ αυτό. Πιο πολύ από όλα μου άρεσε να ακούω τους ανθρώπους να εκφράζουν τη γνώμη τους για τις ταινίες που έβλεπαν μόλις έβγαιναν από τις αίθουσες. Αυτό το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον», προσθέτει. 

ΚΟΡΑΛΛΙΑ ΧΑΤΖΗΜΑΣΟΥΡΑ
ΕΘΕΛΟΝΤΡΙΑ ΣΤΟ 1o ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΝΓΚΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
«Υποσυνείδητα προσδοκούμε και προσωπικά οφέλη»
Η Κοραλλία Χατζημασούρα είναι υποψήφια διδάκτωρ Κοινωνικής Ανθρωπολογίας σε πανεπιστήμιο της Γαλλίας, αλλά άφησε στην άκρη σπουδές και πτυχία για λίγο και ήρθε στην Ελλάδα για να προσφέρει τη βοήθειά της στο 1ο Φεστιβάλ Τάνγκο, που διοργανώνεται αυτές τις ημέρες στη Θεσσαλονίκη. «Το κίνητρό μου ήταν το ίδιο το τάνγκο. Χορεύω εδώ και τρία χρόνια κι έχει γίνει το πάθος μου. Μάλιστα έχω προσαρμόσει σ’ αυτό και το αντικείμενο της διδακτορικής μου έρευνας. Ασχολούμαι με την ανθρωπολογική ταυτότητα του τάνγκο, τη θηλυκότητα και την αρρενωπότητα. Πάντως στη διοργάνωση δεν με οδήγησε αυτό, γιατί καταγράφω μόνο όσα συμβαίνουν γύρω από το τάνγκο στη Γαλλία.  Έπρεπε να μείνω για ένα διάστημα 2-3 μηνών στην Ελλάδα και σκεφτόμουν ότι θα πέθαινα χωρίς να χορεύω.  Έτσι έμαθα για το Φεστιβάλ ψάχνοντας στο διαδίκτυο. Γνωρίζοντας τις δυσκολίες της πρώτης φοράς προσφέρθηκα να βοηθήσω, σκεπτόμενη ότι με τον τρόπο αυτό προωθείται γενικότερα το τάνγκο. Επειδή ενδέχεται αργότερα να εγκατασταθώ στην Ελλάδα, σκέφτηκα και λίγο... εγωιστικά: όσο πιο αγαπητό γίνει το τάνγκο, τόσο πιο πολλές ευκαιρίες θα έχω για να χορεύω».
Η ίδια πιστεύει ότι ο εθελοντισμός κρύβει πάντα πίσω του κάποιο προσωπικό όφελος. «Τις περισσότερες φορές είναι υποσυνείδητο. Για παράδειγμα, προσφέρουμε σε φιλανθρωπίες γιατί θέλουμε -χωρίς να το καταλάβουμε- να επιβεβαιωθούμε, να αποδείξουμε στον εαυτό μας πόσο καλοί είμαστε. Αυτό δεν σημαίνει ότι το κίνητρό μας είναι κακό».
Του χρόνου δηλώνει ότι θα είναι ξανά στη Θεσσαλονίκη, για να προσφέρει αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες της στην ίδια διοργάνωση. «Στο πλαίσιο αυτής της δραστηριότητας έμαθα πολλά νέα πράγματα και γνώρισα πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους».

ΓΙΑΝΝΟΣ ΛΙΒΑΝΟΣ                                                                                                         ‘’Γίνε εθελοντής, η προσφορά σου είναι σημαντική”                                                        Η λέξη εθελοντισμός, προέρχεται από το ρήμα «εθέλω» που σημαίνει θέλω κάτι πολύ. Ο εθελοντισμός είναι μια στάση ζωής. Εθελοντής είναι ένας ευαισθητοποιημένος και κοινωνικά συνειδητοποιημένος άνθρωπος ο οποίος   προσφέρει στην κοινωνία επειδή το θέλει και το επιλέγει, χωρίς εξωτερικό καταναγκασμό και χωρίς οικονομικό αντάλλαγμα. Ένας άνθρωπος που «ασχολείται με τα κοινά» με την αριστοτελική έννοια του όρου, ένας ενεργός πολίτης. Το Ευρωπαϊκό Έτος Εθελοντισμού ανακηρύχθηκε μετά από πίεση πανευρωπαϊκών δικτύων εθελοντικών οργανώσεων προκειμένου πρωτίστως να αναδειχθεί και να αναγνωρισθεί η αξία της εθελοντικής προσφοράς και να επιτευχθούν τρεις ακόμα στόχοι: (α) να δημιουργηθεί ένα περιβάλλον κατάλληλο για την ανάπτυξη του εθελοντισμού στην Ε.Ε., (β) να ενισχυθεί η ποιότητα των εθελοντικών δραστηριοτήτων και (γ) να ευαισθητοποιηθεί  το πολιτικό σύστημα και η κοινωνία ευρύτερα για την σημασία της εθελοντικής προσφοράς.

Η Αθήνα υποδέχθηκε την Περιοδεία του Ευρωπαϊκού Έτους Εθελοντισμού (ΕΕΕ) 2001 στην Ελλάδα, στην «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων, στο Γκάζι από τις 17 Μαρτίου έως τις 23 Μαρτίου. Μετά την έναρξη του Ευρωπαϊκού Έτους Εθελοντισμού στις Βρυξέλλες το Δεκέμβριο του 2010, η Ελλάδα ήταν η έβδομη χώρα στο χάρτη της Περιοδείας του ΕΕΕ 2011. Η Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς - εθνικός συντονιστικός φορέας για το ΕΕΕ στην Ελλάδα –φιλοξένησε ένα επταήμερο διαδραστικό πρόγραμμα αφιερωμένο στον εθελοντισμό.

Η Περιοδεία του ΕΕΕ 2011, είναι μια εκδήλωση η οποία ταξιδεύει σε κάθε κράτος μέλος της ΕΕ κι  έχει σχεδιαστεί ώστε να φέρει την εκστρατεία του ΕΕΕ πιο κοντά στο κοινό. Στην Αθήνα η Περιοδεία έδωσε σε πολυάριθμους εθελοντές και σε 100 περίπου συνολικά οργανώσεις που λειτουργούν με  εθελοντές, την ευκαιρία να παρουσιάσουν τις δράσεις τους, να κάνουν ζωντανές παρουσιάσεις, να γνωριστούν μεταξύ τους και να ευαισθητοποιήσουν 2500 περίπου επισκέπτες.. Το πρόγραμμα της εκδήλωσης περιελάμβανε συνεχείς ζωντανές παρουσιάσεις και συζητήσεις στρογγυλής τραπέζης με θέματα που αφορούν όλα τα πρόσωπα και τις μορφές του εθελοντισμού, καθώς και πολιτιστικά δρώμενα, συναυλίες μαθητικών συγκροτημάτων, διαδραστικά παιχνίδια για παιδιά και μεγάλους κ.α.

Η ηθική ικανοποίηση και η χαρά της προσφοράς σε τρίτους είναι κάτι που δεν περιγράφεται. Μέσα από την εθελοντική προσφορά ωφελείται όμως και ο ίδιος ο εθελοντής ενώ εξελίσσεται και σαν άνθρωπος. Με τον εθελοντισμό μπορούμε να επιφέρουμε μικρές ή μεγαλύτερες αλλαγές στην καθημερινότητά μας. Δεν πρέπει να περιμένουμε τα πάντα από το κράτος ή από τους άλλους. 

Κλείνοντας, θα ήθελα να κάνω μια αναφορά στο σύνθημα του ΕΕΕ, που είναι «Γίνε εθελοντής, η προσφορά σου είναι σημαντική». Ο καθένας από εμάς μπορεί να προσφέρει σε πάρα πολλούς τομείς ανάλογα με τον χρόνο, την ιδιότητα, τις γνώσεις και τις πεποιθήσεις του. Ας μην περιμένουμε για κάθε μας ενέργεια υλικά ή οικονομικά ανταλλάγματα. Εθελοντισμός σημαίνει πάνω από όλα δράση και συμμετοχή στα κοινά.

Ο εθελοντισμός λοιπόν, αποτελεί κάτι απόλυτα θετικό και απευθύνεται σε εκείνους που επιλέγουν με τη θέλησή τους να προσφέρουν τη βοήθειά τους. Παρ΄ όλα αυτά, υπάρχουν τομείς στους οποίους η λέξη αυτή δεν ηχεί ως κάτι θετικό, αλλά αποτελεί πρόφαση για κάποιους οι οποίοι θέλουν να κάνουν ένα ξεκίνημα, μία καινούργια προσπάθεια. Ένας τέτοιος τομέας είναι αυτός της ηθοποιίας. Νέοι οι οποίοι μεγάλωσαν με το όνειρο να γίνουν σπουδαίοι ηθοποιοί και έχουν αφιερώσει μεγάλο μέρος των σπουδών τους στην τέχνη, βγαίνοντας στη αγορά εργασίας, έρχονται αντιμέτωποι με εκείνους που τους ζητούν να εργαστούν χωρίς πληρωμή, πατώντας στην ανάγκη τους να αποκτήσουν προϋπηρεσία. Οι ίδιοι από μόνοι τους, το ονομάζουν αυτό εθελοντισμό. Παρακάτω, μία νέα κοπέλα που ήρθε αντιμέτωπη με μία τέτοια κατάσταση, μας μιλά για την εμπειρία της αυτή.

''Είναι ελάχιστες οι παραγωγές που πληρώνουν αξιοπρεπώς τους νέους
 ηθοποιούς και κολλάνε τα ένσημα που πρέπει. Και εκτός από αυτό υπάρχει
 και το φαινόμενο του εθελοντισμού. Βλέπω/διαβάζω/ανακαλύπτω ουκ ολίγα
 δελτία τύπου με audition για ηθοποιούς τα οποία αφού παραθέτουν τα
 αυστηρά προσόντα ικανότητες και γνώσεις που θα πρέπει απαραίτητα να
 έχουν οι εκάστοτε ενδιαφερόμενοι ηθοποιοί, από κάτω, είτε
 προειδοποιούν και δηλώνουν στην ψύχρα ότι δεν υπάρχουν χρήματα οπότε
 και δεν θα πληρωθούν, είτε το δηλώνουν θρασύτατα με την φράση
 ζητούνται εθελοντές ηθοποιοί για τον τάδε αριθμό παραστάσεων όπως
 αυτή που είδα σήμερα στο internet γνωστού τραγουδοποιού ο οποίος ζητά
 εθελοντές ηθοποιούς για τις παραστάσεις του. Μιας και την έχω πρόσφατη
 την αναφέρω.’’

Musical

To μιούζικαλ είναι ένα είδος Θεάτρου που περιλαμβάνει τραγούδια, διαλόγους (πρόζα) και χορό. Είναι ένας τρόπος να πεις μια ιστορία και να εκφράσεις το συναισθηματικό περιεχόμενο της, δηλαδή το χιούμορ, το πάθος, τον έρωτα, το θυμό και πολλά άλλα κινητοποιώντας μέσα από το κείμενο, τη μουσική, την κίνηση καθώς και τις τεχνικές πτυχές της ψυχαγωγίας, όπως πχ τα οπτικά εφέ, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα ενιαίο σύνολο από το οποίο καμία από τις τέχνες που περιλαμβάνει να μην ξεχωρίζει από την άλλη με κανένα τρόπο. Παρόλο που το μιούζικαλ καλύπτεται από άλλες θεατρικές μορφές όπως η όπερα, αυτή του η ιδιαιτερότητα να έχει ίση αντιμετώπιση και να δίνει την ίδια σοβαρότητα σε όλες τις τέχνες που το αποτελούν, δίνει στο είδος έναν άλλο χαρακτήρα, ένα χαρακτήρα που αναγνωρίζεται ως το μουσικό θέατρο. Το μουσικό θέατρο είναι μια μορφή θεάτρου που συνδυάζει την μουσική , τα τραγούδια , τον προφορικό διάλογο και τον χορό. Το συναισθηματικό περιεχόμενο του έργου- χιούμορ, πάθος, αγάπη , θυμός- καθώς και η ιστορία αυτή καθεαυτή περνάει στο κοινό μέσω του λόγου , της μουσικής, της κίνησης αλλά και των τεχνικών πτυχών της ψυχαγωγίας ως ένα αδιαίρετο σύνολο. Από τις αρχές του 20ου αιώνα τα μουσικά θεατρικά έργα ονομάζονται πιο απλά μιούζικαλ.

Τα μιούζικαλ έχουν γίνει γνωστά κυρίως από τα μεγάλα θέατρα και τους υψηλούς προϋπολογισμούς του West End του Λονδίνου και του Broadway της Νέας Υόρκης αλλά στην πραγματικότητα παραγωγές ανεβάζουν παγκοσμίως ακόμα και στο πειραματικό θέατρο, στα off Broadway θέατρα (περιφερειακά της Νέας Υόρκης) ή και από ερασιτεχνικούς θιάσους και σχολεία. Εκτός από την Βρετανία και την Βόρεια Αμερική, υπάρχουν ζωντανές μουσικές σκηνές και σε πολλές χώρες σε Ευρώπη, Λατινική Αμερική, Αυστραλία και Ασία.

Αν και η μουσική είναι ένα μέρος της δραματοποίησης από τους αρχαίους χρόνους και την Ελληνική τραγωδία και κωμωδία, το σύγχρονο μουσικό θέατρο εμφανίστηκε κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα.

Ιστορική Ανασκόπηση   

Το musical είναι ένα είδος ταινίας που πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο του Holywood το '30. Η ιδέα ξεκίνησε από τις φαντασμαγορικές χορευτικές παραστάσεις του Broadway. Έτσι και στην οθόνη, το κινηματογραφικό συνεργείο της Warner έστηνε θεαματικά μπαλέτα, ενώ στην RKO ο Fred Astaire χόρευε, τραγουδούσε κι έκανε σύντομους διαλόγους με την Ginger Rogers.

Το '40 ο Arthur Freed (εξαιρετικά προικισμένος παραγωγός) και η MGM δημιούργησαν κάποιες ταινίες που έχουν χαρακτηριστεί αριστουργήματα. Η ταινία "Singing in the rain" είναι δημιούργημα δικό τους. Οι εμπνευσμένες χορογραφίες ήταν δημιούργημα δύο μεγάλων χορογράφων, του G.Kelly και της S.Donen, που ήταν και οι κεντρικοί ήρωες αυτών των ταινιών, με σκηνοθέτη τον V.Minnelli.

Η εποχή των χαρούμενων musicals τελειώνει τη δεκαετία του '50, όταν κλείνουν και τα μεγάλα κινηματογραφικά studio. Η παραγωγή ενός musical απαιτεί μεγάλο προϋπολογισμό σε χρήματα και σε ανθρώπινο δυναμικό, τα οποία δεν μπορούν πλέον να καλυφθούν.

Στις επόμενες δεκαετίες εμφανίζεται η ποπ μουσική, προκλητική και σεξουαλική (ποπ κομμάτια συνέθετε και ο Jerome Kern το '20, αλλά τα χωρίζει άβυσσος με αυτά του '70). Πρώτη φορά η μουσική μιλά τόσο ανοιχτά για σεξ (η αρχή έγινε με την rock'n'roll). Το musical εκσυγχρονίζεται και γίνεται ποπ. Η Paramount ξοδεύει μεγάλα ποσά και δημιουργείται το Grease. Ο χορός που συνοδεύει την ποπ, γίνεται κι αυτός ταινία το 1987, με το επίσης πετυχημένο εισπρακτικά Dirty Dancing.

To είδος θεωρείται πεθαμένο στα 90's. Υπάρχουν βέβαια και musical με δραματική θεματολογία (1961-West Side Story, 1979-Hair του M.Forman, 2000-Dancer in the Dark του L.von Trier και μουσική Bjork είναι κάποια από τα πιο γνωστά και αξιόλογα). Όμως εύθυμα musical με την μορφή της ανάμιξης του χορού, της συγκίνησης, του happy end, της δημοφιλούς μουσικής και των ηρώων-πρότυπα, δεν ξαναεμφανίζεται

Stanley Donen: Ο βασιλιάς των μιούζικαλ Μεταξύ 1949 και 1959, ο Stanley Donen ήταν ο δημιουργός ή ένας από τους πιο ουσιαστικούς στη συμβολή τους παράγοντες στη δημιουργία μερικών από τα πιο διάσημα μιούζικαλ στην ιστορία του Hollywood.
Στον Donen πιστώνεται η μετάβαση των χολιγουντιανών μιούζικαλ από δράματα σε  φόντο ρεαλιστικό, όπου τα τραγούδια προέκυπταν από το χώρο της δραματικής πλοκής ή τη φυσική παρουσία των μουσικών, σε μια πιο ολοκληρωμένη μορφή τέχνης, όπου η μουσική δεν προέκυπτε από το δραματικό χώρο και τα τραγούδια ήταν μια φυσική συνέχεια της ιστορίας της ταινίας .
Πριν τις ταινίες του Stanley Donen και του Gene Kelly, τα μιούζικαλ -όπως αυτά με την υπερβολή και το στυλιζάρισμα του Busby Berkeley- διαδραματιζόταν σ' ένα θέατρο του Broadway, και γι' αυτό η μουσική δικαιολογείτο μ' ένα τρόπο ρεαλιστικό.
Οι ταινίες του Stanley Donen και του Gene Kelly δημιούργησαν μια πιο κινηματογραφική φόρμα μιούζικαλ και τα χορευτικά νούμερα που περιλαμβανόταν σ' αυτό θα μπορούσαν να υπάρχουν μόνο μέσω του κινηματογράφου.
Ο Stanley Donen έχει δηλώσει ότι αυτό που έκανε ήταν "η συνέχεια των μιούζικαλ που έκαναν οι Astaire-Rogers ... και τα οποία προήλθαν από αυτά των René Clair και Lubitsch ... Αυτό που κάναμε δεν ήταν προσανατολισμένο προς το ρεαλισμό, αλλά προς το μη πραγματικό."
Ο κριτικός κινηματογράφου Jean-Pierre Coursodon σημειώνει η συνεισφορά του  Donen στην εξέλιξη του χολιγουντιανού μιούζικαλ "επισκιάζει οποιονδήποτε άλλον, συμπεριλαμβανομένου και του Vincent Minnelli".

Ο «Βασιλιάς των Χολιγουντιανών μιούζικαλ» κατά τον David Quinlan, γεννήθηκε στις 14 Απριλίου 1924 από Εβραίους γονείς, στην Columbia της Νότιας Καρολίνας. Ο πατέρας του Mordecai Moses Donen ήταν διευθυντής σε κατάστημα ένδυσης και η μητέρα του Helen Cohen ήταν νοικοκυρά. Ο ίδιος ο Donen έγινε άθεος στην εφηβεία του. Φοίτησε στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καρολίνας και πήγε στη Ν. Υόρκη αμέσως μετά την αποφοίτηση του για να κυνηγήσει το όνειρο του.
Ήδη σε ηλικία 16 ετών ήταν επαγγελματίας χορευτής. Ξεκίνησε την καριέρα του ως χορογράφος και χορευτής στην Metro Goldwyn Mayer στην ταινία «Best foot forward» του 1943 με την Lucille Ball. Εμφανίστηκε στην ταινία της Columbia Pictures «Cover girl» (1944) όπου μαζί με τον Gene Kelly σκηνοθέτησαν μια σεκάνς στην οποία ο δεύτερος χορεύει με ένα σωσία του Donen σε ένα σκοτεινό σοκάκι του Μανχάταν.
Η πρώτη του ευκαιρία να σκηνοθετήσει ολόκληρη ταινία ήταν στο «On the town» (1949) σε συνεργασία πάλι με τον Kelly. Μαζί σκηνοθέτησαν και την ταινία «Singing in the rain» η οποία και αποτελεί την μεγαλύτερη επιτυχία του Donen. Μόνος του σκηνοθέτησε τον Fred Astaire να χορεύει στο ταβάνι για τις ανάγκες της ταινίας «Royal wedding» του 1951. Άλλες ταινίες του είναι οι: «Seven brides for seven brothers» (1954) με τους Jane Powel και Howard Keel, «Funny face» (1957) με την Audrey Hepburn και τον Fred Astaire, «Pajama game» (1957) με την Dorris Day, «Indiscreet» (1958) με τους Cary Grant και Ingrid Bergman, «Damn Yankees» (1958) με τους Tab Hunter, Gwen Verdon και Ray Walston.

Χρυσή εποχή

Η χαρά του μιούζικαλ

Η αφρόκρεμα της «χρυσής περιόδου» (1945-1960) ενδείκνυται για τους λάτρεις του είδους..

Από αριστερά Τζέιν Ράσελ,ο Τσαρλς Κόμπερν και η Μέριλιν Μονρόε στο «Οι άνδρες προτιμούν τις ξανθές»

Το μιούζικαλ, ένας ύμνος στη ζωή, ήταν μια βραχύβια υπόθεση στην ιστορία του σινεμά. Θριάμβευσε περίπου από το 1945 ως το 1960 με μουσικοχορευτικά έργα που γράφτηκαν αποκλειστικά για τη μεγάλη οθόνη (ως επί το πλείστον δεν ήταν διασκευές έργων που είχαν γραφτεί για τη σκηνή). Τότε άνθησε το μιούζικαλ ως κινηματογραφικό είδος στην καθαρή μορφή του: αφήγηση, μουσική, χορός, τραγούδι, όλα εναρμονισμένα και περίτεχνα πλεγμένα στον κεντρικό άξονα της δράσης. Αναλαμπές του είδους εμφανίζονται ως σήμερα (σε περιπτώσεις όπως το «Grease», το «Chicago» και τελευταία στο «Μamma mia!»). Σπανίως όμως φτάνουν στον ίδιο βαθμό ενάργειας και πυκνότητας που είχαν τα έργα των μεγάλων δημιουργών- του Μινέλι, του Ντόναν, του Κέλι. Και όσοι νομίζουν ότι υψηλή τέχνη είναι μόνο οι ταινίες με τα «βαριά», «σοβαρά» θέματα, ας αλλάξουν γνώμη, όπως μας δίδαξε άριστα ο Σαίξπηρ.

«Ερωτική παρέλαση» 
«love parade»,1930 
Αυτό το αψεγάδιαστο «ύφος Λιούμπιτς» είναι ήδη φανερό στο πρώτο του μιούζικαλ, το οποίο είναι και το πρώτο έργο που έδεσε την εξέλιξη της πλοκής με τη μουσική και το τραγούδι. Λίγοι σκηνοθέτες ως τότε είχαν κινηματογραφήσει με σκωπτικό τρόπο την πάλη των δύο φύλων. Η βασίλισσα της φανταστικής Συλβανίας (Ζανέτ Μακ Ντόναλντ) και ο παριζιάνος κόμης Ρενάρ (Μορίς Σεβαλιέ), ο οποίος ορέγεται κάθε θηλυκή ύπαρξη που περνάει από μπροστά του, θα αναμετρηθούν σε αυτή τη μάχη με ιδιοφυή, ζωηρό, πνευματώδη τρόπο. Και αν η ταινία του Ερνστ Λιούμπιτς θυμίζει ακόμη βιεννέζικη οπερέτα, έχει απαράμιλλη φινέτσα, ευθυμία διαλόγων, εναλλαγές σάτιρας και τρυφερότητας στον σωστό τόνο και χρονισμό.

«Το τραγούδι της αγάπης» 
«meet me in st.louis»,1944 
Όσα χρόνια και αν περάσουν, το θαυμάσιο «Μeet me in St. Louis» (1944) του Βινσέντε Μινέλι φαντάζει πάντα ζωντανό και φρέσκο όπως τα χρώματα ενός πίνακα ζωγραφικής. Πίσω από τα χαμόγελα της οικογένειας από το επαρχιακό Σεντ Λούις (η οποία «απειλείται» με μια μετακόμιση στη Νέα Υόρκη εξαιτίας της μετάθεσης του πατέρα) διαισθάνεται κανείς συνεχώς την εσωτερική ταραχή και αβεβαιότητά τους. Η ταινία διαποτίζεται από μια νοσταλγική διάθεση αποχαιρετισμού της εποχής της αθωότητας: το κυνήγι της επαγγελματικής επιτυχίας και της κοινωνικής αναβάθμισης αρχίζει να γίνεται πιο σημαντικό από τις απλοϊκές, καθημερινές χαρές μιας ζωής χαμηλών τόνων. Το «Μeet me in St. Louis» ξεχειλίζει από ρομαντισμό. Τα τραγούδια ενώνονται άψογα με τους αρμούς της πλοκής (δώστε σημασία στο «Τrolley song» με την Τζούντι Γκάρλαντ στον καλύτερο ρόλο της). Κλασικό έργο των Χριστουγέννων στις ΗΠΑ, ένα από τα πιο δημοφιλή όλων των εποχών.

«Ο πειρατής» 
«the pirate»,1948 
Δροσερό και κρυστάλλινο σαν τα νερά της Καραϊβικής όπου γυρίστηκε, το «The pirate» φλερτάρει με τις έννοιες του φαίνεσθε, με τα προσωπεία και τις ψευδαισθήσεις. Ένας περιπλανώμενος ηθοποιός (Τζιν Κέλι) «ξελογιάζει» ένα ρομαντικό κορίτσι (Τζούντι Γκάρλαντ), που είναι δεσμευμένο με έναν μονότονο αρραβωνιαστικό (Γουόλτερ Σλέζακ). Οι ακαταμάχητες αρετές του σκηνοθέτη Βινσέντε Μινέλι αναδεικνύονται εδώ σε όλο τους το μεγαλείο: τα κομμάτια του Κόουλ Πόρτερ, η κάμερα που «χορεύει» μέσα στον χώρο με κινήσεις πλαστικές, ο σπινθηροβόλος ρυθμός, οι ζωηρές ερμηνείες, τα έντονα χρώματα. «Βe a clown», «Μack the Βlack», «Νina»: ο παλμός τους θα σας δονήσει ακόμη και αν δεν γνωρίζετε τα λόγια.

«Τρία κορίτσια και τρεις ναύτες» 
και Αρθουρ Γκριν έχουν γράψει και τους στίχους των τραγουδιών και ο ρυθμός της ταινίας κυλάει σαν συμφωνικό κομμάτι. Ενώ πολλά (κακά) μιούζικαλ γυρίζονται με την κάμερα μπροστά στη «σκηνή», σαν να παρακολουθούμε θέατρο, το «Οn the town» είναι το μιούζικαλ που ίσως περισσότερο από κάθε άλλο παραμένει πιστό στις αρχές του σινεμά. Η κάμερα μεταμορφώνει τη Νέα Υόρκη σε τρισδιάστατο σκηνικό και «ζωγραφίζει», «πλάθει» τον χώρο κατά βούληση. Θα θυμηθείτε το «Νew Υork, Νew Υork, it΄s a wonderful town» του Λέοναρντ Μπερνστάιν.

πονηρή γατούλα που στοχεύει στα πλούτη και στον γάμο. Η επίδρασή της στο φιλμ έχει και το αντίβαρο της μοιραίας μελαχρινής Τζέιν Ράσελ, που χαίρεται ανέμελα τους άνδρες ως άνδρες (έτσι βγήκε και η άλλη ταινία «...but marry brunettes»). Οι δυο τους μαζί απογειώνουν την ταινία. Ο Χοκς χρησιμοποιεί τα σεξουαλικά στερεότυπα με σκοπό να «παίξει» σε μια μεγάλη θεματική κλίμακα. Τα πρόσωπα κινούνται σαν νότες μείζονες και ελάσσονες ανάμεσα στην ταπεινοφροσύνη και την ιταμότητα, στην πρόκληση και την αποπλάνηση.

«Έξυπνο μουτράκι» 
«funny face»,1956 
Πολύ συχνά παραμερίζουμε το «Funny face» (1956) με την κρινένια Οντρεϊ Χέπμπορν εξαιτίας της τεράστιας απήχησης της «Ωραίας μου κυρίας» (του Τζορτζ Κιούκορ, 1964). Αλλά η ταινία του Στάνλεϊ Ντόνεν υπερέχει σε οπτική ομορφιά και χάρη: είναι το ντουέτο Χέπμπορν- Αστέρ που «πετάει» και η χαρά της ζωής που αποπνέει. Με τα τραγούδια των Τζορτζ και Αϊρα Γκέρσουιν, τα σπιρτόζικα νούμερα όπως το «Clap yo΄ hands», η ασυγκράτητη αγάπη τους καταφέρνει μια νίκη κατά του καπιταλισμού, της υποκρισίας και της διανοητικής απονέκρωσης. Η γνησιότητα του βλέμματος του Ντόνεν, η ανθρωποκεντρική χορογραφία του και η τεχνική και χρωματική δεξιοτεχνία του, που παίζει με το στυλ των μεγάλων φωτογράφων και των περιοδικών μόδας τύπου «Vogue», θριαμβεύουν. Σε αυτά προσθέστε και την Οντρεϊ, που έκτοτε προήχθη σε σύμβολο της γυναικείας φινέτσας.

Στον Χάουαρντ Χοκς τα σαρδόνια μουσικοχορευτικά κομμάτια χρησιμοποιούνται πρωτίστως για λόγους κοινωνικής σάτιρας. Στο «Diamonds are a girl΄s best friend», η ερμηνεία της Μέριλιν Μονρόε, πλαισιωμένης από μια χορωδία ανδρών με σμόκιν που χαϊδεύουν με διαμάντια το αισθησιακό κορμί της, βρίσκεται ανάμεσα στις κορυφαίες στιγμές όλων των ανθολογιών του κλασικού Χόλιγουντ. Για μία ακόμη φορά η Μονρόε ενσαρκώνει την «on the town»,1949 
Από την ώρα που τα τρία ναυτάκια, ο Γκάμπεϊ (Τζιν Κέλι), ο Τσιπ (Φρανκ Σινάτρα) και ο Οζι (Τζουλς Μάντσιν), πατούν το πόδι τους στη Νέα Υόρκη, ξεκινούν τα απίθανα χορευτικά «πέρα δώθε» της κάμερας μέσα στην πόλη, στο Μέγαρο Ροκφέλερ, στο Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, στη γέφυρα του Μπρούκλιν. Η ταινία των Τζιν Κέλι Στάνλεϊ Ντόνεν ζωγραφίζει με αδρές πινελιές και αχόρταγα τις περιπλανήσεις των νέων, τη γνωριμία τους με τα κορίτσια (η απαράμιλλη ερμηνεία της Μπέτι Γκάρετ έχει γράψει ιστορία) και την κουλτούρα των μεγαλουπόλεων. Όλα ιδωμένα σε μεγάλη κλίμακα στη συνείδηση των ηρώων (και του θεατή): όπως νιώθουμε πάντα με τις πρωτόγνωρες εντυπώσεις και τη βροχή των εμπειριών που συμπυκνώνονται μέσα σε 24 ώρες.

Οι σεναριογράφοι Μπέτι Κόμντεν Περισσότερα για την παράσταση στο Αrs Βrevis.

«Οι άνδρες προτιμούν τις ξανθές» 
«gentlemen prefer blondes», 1953 

Σύγχρονα μιούζικαλ

‘’Blues Brothers’’

Η ταινία τους «Τhe Blues Βrothers», κωμωδία - παραγωγής 1980, ήταν ένα μιούζικαλ όπου οι πρωταγωνιστές και δημιουργοί της μπάντας Νταν Ακρόιντ και Τζον Μπελούσι είχαν σμπαραλιάσει την Αμερική με σκοπό να φτιάξουν την μπάντα που θα έπαιζε αψεγάδιαστο ρυθμικό μπλουζ.

Πρωταγωνιστικούς ρόλους στην ταινία κρατούσαν «θεοί» της μαύρης μουσικής όπως ο Ρέι Τσαρλς και η Αρίθα Φράνκλιν.

Η σημερινή σύνθεση της μπάντας περιλαμβάνει δέκα μέλη. Όλα τους αποτελούν την αυθεντική σύνθεση των μουσικών και τραγουδιστών που οι εμπνευστές της μπάντας είχαν διαλέξει.

Ανάμεσά τους ξεχωρίζει ο τραγουδιστής Εντι Φλόιντ. Ένας από τους ικανότερους τραγουδιστές της σόουλ μουσικής.

Ο Φλόιντ έχει συνεργαστεί με εμβληματικές μορφές του «μαύρου» ήχου όπως οι Σαμ εντ Ντέιβ, ο Μπούκερ Τι, η Κάρλα Τόμας, ο Οτις Ρέντινγκ.

Ο Elwood Blues αποφυλακίζεται και προς μεγάλη του λύπη διαπιστώνει ότι η αδερφός του δεν υπάρχει πια, το ορφανοτροφείο που μεγάλωσε έχει κατεδαφιστεί και η μπάντα έχει διαλυθεί. Τότε αποφασίζει να επανενώσει με τη βοήθεια μερικών φίλων του, τη παλιά μπάντα για μια ακόμη αποστολή.

‘’Hair spray’’

Ο λόγος για το Hairspray, μια ταινία βασισμένη σε μιούζικαλ που με τη σειρά του βασίστηκε σε προγενέστερη ταινία (άλλη παρόμοια περίπτωση είναι το επίσης πρόσφατο The Producers, που δεν ευτύχησε ανάλογης επιτυχίας), και όταν το αρχικό concept ανήκει στον Πάπα του trash John Waters, τότε το ενδιαφέρον είναι μεγάλο και οι επιφυλάξεις πολλές. Η αρχική ταινία όμως ήταν ένα μικρό cult δημιούργημα και η μεταφορά του στο Broadway ήταν πολύ πιο ελαφριά και σε musical εκδοχή, φυσικά! Η νέα κινηματογραφική μεταφορά του Hairspray τείνει πιο πολύ στην ανάλαφρη feel good αισθητική της παράστασης, αλλά φυσικά με τη φαντασμαγορία που συνεπάγεται με μια κινηματογραφική παραγωγή.

Στα χνάρια της ιστορίας του πλέον κοσμαγάπητου εν Αμερική είδους, του musical, το «Hairspray» δείχνει ευθύς εξαρχής πως είναι το απόλυτο κινηματογραφικό προϊόν, κάτι που αποτυπώνεται μεγαλειωδώς και στο box office, άσχετα με το αν αποτελεί remake του ομώνυμου φιλμ (1988) του John Waters. Αναζητώντας την απάντηση στην επιτυχία του όμως δε θα πρέπει να περιοριστούμε στο είδος, το πληθωρικό cast, την εφηβική ονειροπόληση ούτε καν σε αυτόν τον καταιγιστικό ρυθμό του. Βαθύτερο μυστικό του «Hairspray» είναι η ίδια η θεματολογία του που διανθισμένη από το εκρηκτικό μουσικοχορευτικό του μείγμα κινείται πρακτικά σε δύο άξονες. Κατά πρώτο λόγο εκφράζει έναν πρωτεύοντα κοινωνικό προβληματισμό για το φαινόμενο του ρατσισμού. Ένα πραγματικό αγκάθι δηλαδή της αμερικανικής - κι όχι μόνο - κοινωνίας βρίσκει έναν κομψό και εύπεπτο τρόπο να εκφραστεί. Στην Αμερική της πρωτιάς σε υπέρβαρα παιδιά και του χρωματικού διαχωρισμού εμφανίζεται μία τροφαντή κοπελίτσα και μερικά χαρισματικά αφροαμερικανάκια να επιβάλλουν με τραγούδι και κέφι την παρουσία τους στο τηλεοπτικό μέσο καταρρίπτοντας τα διαχωριστικά συρματοπλέγματα. Μήπως ο πλέον εύσχημος κι αποτελεσματικός τρόπος να κάνεις την (αυτό)κριτική σου δεν είναι να την κάνεις με χαμόγελο; Στην απέναντι άκρη του θεματικού άξονα βρίσκεται ο καταναλωτισμός και το κυνήγι προτύπων με σύμβολα αφενός το μαλλί - που χτενίζεται μετά μανίας - κι αφετέρου τη λακ που επίσης φτιάχνει το μαλλί μετά της ίδιας μανίας.

Διάσημα μιούζικαλ στην Αθήνα

Υπάρχει κάτι το σχεδόν ανακουφιστικό στα καθαρόαιμα κλασικά μιούζικαλ: οι ξαφνικές εκρήξεις τραγουδιού, τα φανταχτερά κουστούμια, τα φτερά, τα πούπουλα και τα κινούμενα σκηνικά. Όλη αυτή η φαντασμαγορία λειτουργεί ως ιδανικός τρόπος φυγής από την πραγματικότητα. Έτσι ίσως να εξηγείται η ξαφνική άνθηση του μιούζικαλ στις αθηναϊκές σκηνές. Μεγάλο ρόλο έχει παίξει η επίσημη λειτουργία του Βadminton, που τελευταία έχει φέρει παραγωγές του εξωτερικού. Κυρίως, όμως, η Ελληνική Θεαμάτων έχει εντάξει μεγάλα μιούζικαλ στο ρεπερτόριο των θεάτρων της με μεγάλη επιτυχία.  

Σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, ο ρόλος του πολιτισμού αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία και το Θέατρο Badminton, στηριγμένο αποκλειστικά και μόνο στα εισιτήρια των θεατών του, ελπίζει για μια ακόμη φορά να φανεί αντάξιο στις προσδοκίες των χιλιάδων απαιτητικών θεατών και φίλων του.

‘’Fame’’

Το Fame, το ιστορικό μιούζικαλ που αγαπήθηκε όσο κανένα άλλο από μικρούς και μεγάλους σε όλον τον κόσμο, έρχεται για πρώτη φορά στην Αθήνα σε μια ελληνική υπερπαραγωγή που συγκεντρώνει επί σκηνής 36 καλλιτέχνες!

Ηθοποιοί, τραγουδιστές, μουσικοί και χορευτές μεταφέρουν στη σκηνή τις φιλοδοξίες, τα όνειρα, τους έρωτες και τις περιπέτειες μιας ομάδας ταλαντούχων νέων φοιτητών στη Σχολή Τεχνών της Ν. Υόρκης, οι οποίοι αγωνίζονται να πετύχουν στο χώρο της βιομηχανίας του θεάματος. Η παράσταση-θρύλος είναι βασισμένη στο κλασικό κινηματογραφικό μιούζικαλ που κέρδισε δύο βραβεία Όσκαρ και έγινε σίριαλ, αλλά και κινηματογραφικό ριμέικ 30 χρόνια μετά.

Μια ελληνική υπερπαραγωγή με αναπάντεχες καλλιτεχνικές συναντήσεις, ζωντάνια, κέφι και πολλές εκπλήξεις! Στο «Fame» πρωταγωνιστούν οι Αλέκα Κανελλίδου, Νίκος Βουρλιώτης, Demy, Νάντια Μπουλέ, Κωνσταντίνος Λάγκος, Άντα Λιβιτσάνου, Ησαΐας Ματιάμπα, Σοφία Κουρτίδου, Χρήστος Ζαν Μπατίστ, Ανδρέας Κωνσταντινίδης, Βασίλης Αξιώτης, Idra Kayne, Ιάσονας Γουστέρα και Θέμις Μαρσέλλου. Συμμετέχουν επίσης οι χορευτές Αλέξανδρος Γιαννής, Άννα Αθανασιάδη, Δώρα Σωτήρχου, Ευμαρί Βασιλάτου, Άννα Φιλιππάκη, Σεργκέι Κριστσένκο, Κωνσταντίνος Κασιάρης, Πάνος Μαλικούρτης και Μαρία Ντίνα αλλά και οι Τζωρτζίνα Δημητρούλη, Νάντια Μπαϊμπά, Αντωνία Νούσιου, Ελένη Ντίνα και Βιβή Χανή. Η σκηνοθεσία είναι της Θέμιδος Μαρσέλλου, που έχει παρόμοια... εμπειρία καθώς λίγα χρόνια νωρίτερα βρίσκονταν και στο «Rent»

‘’Rent’’

 

Το πολυβραβευμένο μιούζικαλ Rent, ένα από τα μακροβιότερα μιούζικαλ του Broadway, εκφράζει τη γενιά της τελευταίας 20ετίας, τα προβλήματα, τα αδιέξοδα, τις αγωνίες και τα όνειρά της - επίκαιρο όσο ποτέ στην Ελλάδα του σήμερα θα ανέβει στο θέατρο Χώρα από την Πέμπτη 19 Νοεμβρίου.

Η ιδέα του Rent βασίζεται στην όπερα La Boheme του Puccini. Πρωταγωνιστές, μια παρέα περιθωριακών στο Village της Νέας Υόρκης στην δεκαετία του ’90, οι οποίοι ακροβατούν ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, ζούνε στα άκρα κάθε στιγμή της μέρας σαν να επρόκειτο να είναι η τελευταία, ερωτεύονται, διεκδικούν, αποτυγχάνουν, τραγουδούν, θυμώνουν, αγαπούν, χάνουν... κερδίζουν!

Ο νεαρός δημιουργός του μιούζικαλ, Jonathan Larson, δούλευε χρόνια πάνω στο έργο με στόχο να γράψει ένα μιούζικαλ που να αφορά όμως τη δική του γενιά (γενιά του MTV όπως την έλεγε) με σύγχρονο ήχο, σύγχρονα πρόσωπα, σύγχρονη γλώσσα. Ο στόχος του έγινε πραγματικότητα το 1996 και το Rent ήταν έτοιμο να ανέβει στη Νέα Υόρκη, όταν το πρωί της πρεμιέρας, ο Jonathan Larson βρέθηκε, αναπάντεχα, νεκρός στο σπίτι του, από ανεύρυσμα αορτής στα 35 του χρόνια. Δεν πρόλαβε να δει το έργο του, να σημειώνει τεράστια επιτυχία στην Αμερική και τελικά σε ολόκληρο τον κόσμο, που αγάπησε τους ήρωες του και τη δίψα τους για ζωή, τη μουσική και τα τραγούδια του.

Το μιούζικαλ του Broadway έχει παρουσιαστεί σε 40 χώρες, έχει μεταφραστεί σε 22 γλώσσες, έχει βραβευτεί με βραβείο Pulitzer και με περισσότερα από 20 Tony αλλά και άλλα θεατρικά και μουσικά βραβεία!

‘’Chicago’’

Το πασίγνωστο μιούζικαλ που στη διάρκεια της θεατρικής του πορείας στο Μπρόντγουαιη κέρδισε έξι βραβεία Τόνι, δυο Ολιβιέ και πέντε κριτικών, ενώ απέσπασε και το grammy για το καλύτερο άλμπουμ το 1998, πραγματοποιώντας 6.472 συνολικά παραστάσεις, ξεκινά και στην Αθήνα.

Με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, τη Σμαράγδα Καρύδη, την Τάνια Τρύπη και τον Αντώνη Λουδάρο να κρατούν το «τιμόνι» επί σκηνής κάτω από τις σκηνοθετικές οδηγίες του Σταμάτη Φασουλή, το μιούζικαλ που έχει αποθεωθεί όπου και αν έχει ανέβει, ξεκινά την θεατρική του πορεία στις 27 Οκτώβρη στο θέατρο Παλλάς

Μεγάλη έκπληξη και σημαντική συμβολή το όνομα της Μαρινέλλας που θα καθηλώσει το κοινό, στο ρόλο της μάμα Μόρτον. Εξάλλου η μεγάλη κυρία του τραγουδιού έχει συνεργαστεί και άλλες φορές με τον Σταμάτη Φασουλή και του έχει φυσικά μεγάλη εμπιστοσύνη για όλο το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Οι χορογραφίες έγιναν από τον Φωκά Ευαγγελινό και η ενορχήστρωση- μουσική διδασκαλία από τον Αλέξη Πρίφτη.

Πρόκειται για το κορυφαίο από τα μιούζικαλ με μια αυθεντική τζαζ ιστορία που εκτυλίσσεται την εποχή της ποτοαπαγόρευσης και συνδυάζει τον έρωτα, την κωμωδία, τη μοιχεία, το δράμα, σατιρίζοντας τη «δικαιοσύνη», «τον κρατικό φαρισαϊσμό» αλλά και τη «μίζα» κάθε μορφής. Φόνοι, βία και διαφθορά, εκρηκτικά χορευτικά και δυνατά τραγούδια ξεσηκώνουν και συναρπάζουν τους θεατές σε όλο τον κόσμο.

‘’Παιδικά μιούζικαλ’’

High School Musical’’

High School Musical είναι μια πολυβραβευμένη, νεανική τηλεταινία του καναλιού της Disney. Από τότε που προβλήθηκε έχει αποκτήσει φανατικούς θαυμαστές, ενώ περισσότεροι από 8 εκατομμύρια τηλεθεατές παρακολούθησαν την πρεμιέρα. Με τη συνέχεια High School Musical 2 και την τρίτη ταινία στους κινηματογράφους, θεωρείται απ' τις πιο πετυχημένες σειρές ταινιών της Disney.

Υπόθεση

Ο Τρόι Μπόλτον, ένας επιτυχημένος, δεκαεπτάχρονος μπασκετμπολίστας και η Γκαμπριέλα Μοντέζ, συναντιούνται σε ένα πρωτοχρονιάτικο πάρτι. Εκεί παίρνουν μέρος σε ένα διαγωνισμό καραόκε και ανακαλύπτουν την "χημεία" μεταξύ τους όταν τραγουδάνε.μετά το πάρτι ανταλλάσσουν τηλέφωνα. Μια βδομάδα αργότερα, η Γκαμπριέλα έρχεται να φοιτήσει στο σχολείο του Τρόι. Εκεί

‘’Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας’’

Ένα από τα σημαντικότερα και πιο γνωστά έργα του Όσκαρ Ουάιλντ εδώ και 100 χρόνια, «Ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας», Ένα ωραίο παραμύθι του για τα μικρά παιδιά… και όχι μόνο! Και για όλους τους άλλους που ακόμα ένα κομμάτι τους διατηρεί την παιδική τους αθωότη
Στους κεντρικούς ρόλους του Χελιδονιού και του Πρίγκιπα, δύο αξιόλογοι και πολυτάλαντοι ηθοποιοί,
η Κατερίνα Τσάβαλου και ο Νεκτάριος Λουκιανός. Η σκηνή θα γεμίσει με τις φωνές παιδιών που θα βρίσκονται στο κοινό, με μια διάθεση του σκηνοθέτη Δημήτρη Παναρετάκη να δώσει στα ίδια τα παιδιά- θεατές τη δυνατότητα να έρθουν σε επαφή με την σκηνή και να αγαπήσουν το θέατρο. Παίζουν ακόμα, Μαρία Ελευθεριάδη,Σταύρος Ζουλιάτης, Μανώλης Πετράκης,Στεφανία Φιλιάδη, Αγνή Χιώτη

Η άρτια μουσική επένδυση που έχει κάνει ο σκηνοθέτης της παράστασης σε συνεργασία με τους Δημήτρη Χαλιώτη και Αλέξιο Κοτσώρη στη διασκευή και στους στίχους των τραγουδιών σε συνδυασμό με τις χορογραφίες του Μιχάλη Μαραγκού θα κρατήσουν το ενδιαφέρον των παιδιών και παράλληλα θα τους δοθούν μηνύματα ιδιαίτερα σημαντικά για τις περιόδους που ζούμε. Η φιλία, η αγάπη, η προσφορά, το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπό μας, ξετυλίγονται μέσα από την ιστορία του Όσκαρ Ουάιλντ και εκπέμπουν μηνύματα αισιοδοξίας.

Οι φωτισμοί, σχεδιασμένοι από την Κατερίνα Μαραγκουδάκη, θα δώσουν στην παράσταση, φαντασμαγορικό χαρακτήρα ενώ η επιμέλεια της Έβελυν Σιούπη για τα κουστούμια και τα σκηνικά, θα στολίσουν με την καλλιτεχνικής φαντασία την παράσταση.

Η Νέα Θεατρική Σκηνή στον ανακαινισμένο και ιστορικό κινηματογράφο «Ατλαντίς»- στη Βουλιαγμένης 245 δίπλα από το Μετρό της Δάφνης- εξασφαλίζει την άνεση, για γονείς και παιδιά ενώ παρέχει ασφάλεια για την αποβίβαση και επιβίβαση των παιδιών κατά την μεταφορά τους με πούλμαν από συλλόγους και σχολεία. 

“Κλικ στη Λαχανοχαχανοχώρα” ένα μιούζικαλ για παιδιά

Ένα πρωτότυπο μιούζικαλ για παιδιά, εγκεκριμένο από το Υπουργείο Παιδείας, με εξαιρετικούς συντελεστές, βιντεοπροβολές, με ευφάνταστα σκηνικά από ανακυκλωμένα υλικά, με πολύχρωμα κουστούμια για λαχανοξωτικά, ρομπότ, παπαγάλους,ιπποπόταμους, πεταλούδες, νεράιδες, σε περιπλανήσεις με βαρκούλες, τρενάκια, πατίνια, στο ρυθμό και την μαγεία των τραγουδιών «ΛΑΧΑΝΑ ΚΑΙ ΧΑΧΑΝΑ».

Με υλικό πολλά από αυτά τα τραγούδια – τραγούδια έξυπνα, γλυκά, αστεία, που πέρα από την εκπαιδευτική τους χρησιμότητα είναι και πολύ διασκεδαστικά, δημιουργήθηκε το musical «Κλικ στη ΛΑΧΑΝΟΧΑΧΑΝΟΧΩΡΑ». O Τάσος Ιωαννίδης έγραψε το πρωτότυπο    σενάριο και με την συνεργασία   της χορογράφου–σκηνοθέτιδαςΑποστολίας Παπαδαμάκη, δημιούργησαν μια μοναδική  «Μουσικοθεατρική» παράσταση. Ένα σύγχρονο μιούζικαλ με δράση, φαντασία, γέλιο, χαρά και τραγούδι, με χαρακτήρες πολύ γνώριμους από την καθημερινή ζωή των παιδιών και άλλους φανταστικούς παρμένους από τον κόσμο του ονείρου.

Το Αλεπουδάκι σας παρουσιάζει τα αφεντικά του:

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΙΤΖΑΝΗ:

Με λένε Κατερίνα, είμαι 21 ετών και μπήκα αισίως στο 4ο έτος του τμήματος επικοινωνίας, μέσων και πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου. Η δημοσιογραφία με γοητεύει όχι τόσο ως επάγγελμα, αλλά ως ιδέα. Φυσικά, η ευκαιρία ανέλιξης στον δημοσιογραφικό χώρο αποτελεί βαθύτερη επιθυμία μου. Επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, θέλω να πιστεύω πως παρά τις οικονομικές δυσκολίες του επαγγελματικού στίβου, θα μου δοθεί η ευκαιρία ανάδειξης σε κάποια δημοσιογραφική στέγη. Εκτός της δημοσιογραφίας, το θέατρο γεμίζει τον ελεύθερο χρόνο μου. Θα χαρώ πολύ αν τα άρθρα μας σας αρέσουν.

ΕΡΜΙΝΑ ΣΕΡΑΣΚΕΡΗ:Ερμίνα: Είμαι 21 και κατάγομαι από την Αθήνα. Σπουδάζω δημοσιογραφία στο Πάντειο. Από το δημοτικό θυμάμαι ότι όταν με ρωτούσαν τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις έλεγα ότι θέλω να ασχοληθώ με αυτό το χώρο.Με ελκύει η αναζήτηση της αλήθειας, η διάδοση γεγονότων και οι κοινωνικές σχέσεις που δημιουργούνται στο επάγγελμα αυτό. Παρόλο που τα πράγματα σήμερα είναι δύσκολα, δε θα θελα να αναζητήσω εργασία στο εξωτερικό αλλά εδώ στη χώρα μας.Πιστεύω ότι με θέληση όλα γίνονται.. Εξάλλου, ''ο επιμένων νικά''....

ΚΕΛΛΥ ΜΠΟΖΩΝΗ:
Γεια! Είμαι η Κέλλυ και σπουδάζω δημοσιογραφία στο Πάντειο. Όπως όλοι οι συμφοιτητές μου, έτσι και εγώ θέλω να γίνω μια επιτυχημένη δημοσιογράφος. Στόχος μου είναι να αποκαλύπτω όλα τα καλά κρυμμένα μυστικά της κοινωνίας, τα οποία λειτουργούν εις βάρος της. Επίσης, η παρατήρηση και ο σχολιασμός των κοινωνικών συνθηκών, είναι κάτι που με ελκύει. Ανυπομονώ, λοιπόν, να τελειώσω τη σχολή και να βγω στην αγορά εργασίας, παρ' όλο που ξέρω πόσο δύσκολο θα είναι αυτό...